SUITSUIT INSPIRED BY | Rose richtte Coral Catch in Gili Air op

Gili Air voelde meteen als thuiskomen voor Rose. Nu woont ze er al tien jaar samen met haar man en twee dochters. Een paar jaar geleden richtte ze Coral Catch op, een stichting die lokale vrouwen leert zwemmen, duiken en het koraal te verzorgen en beschermen. Wij mochten haar interviewen over haar reis en deze bijzondere stichting – lees in deze blog haar verhaal.

Je woont nu in Gili Air, hoe is jouw verhaal hier begonnen? 

“Het plan was om drie maanden door Indonesië, Nepal en Sri Lanka te reizen en daarna terug te gaan naar mijn huis en baan in Den Haag. Mijn eerste bestemming was Indonesië, waar ik een Italiaanse vrouw ontmoette die me meenam naar de Gili-eilanden.  

Hoewel Lombok mijn eerste keuze was, haalde ze me over om richting Gili Air te gaan. Het voelde direct als thuiskomen en ik heb de rest van mijn reisplannen compleet laten varen om hier te kunnen blijven.” 

Hoe heb je vervolgens je leven hier opgebouwd? 

“Ik ben eerst nog een paar maanden teruggegaan naar Nederland om te sparen. Uiteindelijk kon ik, door een reorganisatie, vrijwillig ontslag nemen en ben ik gaan freelancen voor hetzelfde bedrijf. Ik probeerde op afstand te werken vanuit Gili Air, maar tien jaar geleden was dit nog niet zo makkelijk.  

Al snel merkte ik dat ik zo niet genoeg inkomen kon genereren, dus ging ik op zoek naar andere manieren. Ik ging aan de slag als duikinstructrice, waardoor ik besloot een kamer te huren in Villa Nangka. Hier ontmoette ik vervolgens ook een hele leuke man, waar ik nu mee getrouwd ben en twee kinderen mee heb. 

Na een paar maanden besloot de eigenaar Villa Nangka te verkopen, net op het moment dat ik op zoek was naar een manier om meer inkomen te genereren. Dit voelde als een uitgelegen kans en zo hebben mijn man (toen nog vriend) en ik geld bij elkaar weten te krijgen en hebben we het uiteindelijk ook gekocht, zodat we de kamers weer konden verhuren.” 

Uiteindelijk ben je begonnen met het samenstellen van vakanties naar Gili Air. Hoe is dat tot stand gekomen? 

“Ik wilde altijd al iets goeds doen voor de wereld en tegelijkertijd plezier hebben in wat ik doe, maar natuurlijk moest ik ook geld verdienen voor de alledaagse kosten. Die drie dingen wilde ik graag combineren. Tijdens een avond uit met vrienden begonnen we met het uitspreken van onze grootste dromen. Een paar drankjes later zeiden we tegen elkaar: ‘hoe tof zou het zijn als je een vakantie kunt samenstellen voor mensen die geïnteresseerd zijn in marinebiologie en graag iets terug willen doen voor de wereld.’ 

Een vriendin van mij, marinebioloog, vertelde dat het voor veel mensen in dit vakgebied interessant kon zijn om zo ervaring op te doen. Mijn, toen nog, vriend sloot zich daarbij aan en dacht dat er genoeg animo kon zijn voor mensen die graag willen duiken met een bepaald doel. Gelukkig is hij best handig, dus hij zette daarna een website op en na drie maanden kregen we onze eerste boeking.

Twee jaar nadat we waren begonnen, sloeg het noodlot toe met een zware aardbeving. We verloren alles: ons huis, onze villa's en ons inkomen. Het heeft ons een jaar gekost om ons leven en ons bedrijf weer op te bouwen. Net toen we dachten dat we eindelijk opnieuw konden beginnen, moesten we zes maanden later door corona opnieuw de deuren sluiten en vielen onze inkomsten weer weg.” 

En toen kwam Coral Catch in beeld? 

“Ja, een vriendin wees me op een subsidie vanuit de United Nations voor duurzame projecten. Op dat moment was mijn dochter net vijf dagen oud en had ik veel tijd om na te denken tijdens het geven van borstvoeding. De vraag ‘hoe kan ik dat geld binnenhalen?’ spookte constant door mijn hoofd. Er zijn al zoveel initiatieven rondom het beschermen van koralen en die zijn ook veel groter dan wat wij op dat moment deden.  

Totdat er midden in de nacht een lampje bij me ging branden. Ik maakte mijn man wakker en vertelde dat we alleen met lokale vrouwen dit project gingen voortzetten. Dat leek me echt tof. Ik had eigenlijk nog nooit een lokale vrouw zien duiken, dat was helemaal niet gebruikelijk in Indonesië.  

Mijn man verklaarde me voor gek en dacht dat dit nooit ging werken. Ook mijn vrienden gaven me talloze redenen waarom het me niet zou lukken. Misschien waren het de geluk hormonen van de zwangerschap, maar ik wilde het per sé gaan doen en ging dag en nacht aan het werk om mijn idee te realiseren.  

Uiteindelijk hadden we 150 aanmeldingen via Facebook, waar we er vier van selecteerden als pilotgroep. We zorgden ervoor dat de vrouwen nergens voor hoefden te betalen. Zo konden ze slapen in Villa Nangka en gelukkig mocht tijdens corona nog wel lokaal worden gereisd. Voor we het wisten, hadden we al een tweede en derde groep die we trainden.” 

Wat leren deze lokale vrouwen precies bij Coral Catch? 

“We ondersteunen hen niet alleen in hun duiktraining, maar helpen hen ook bij het ontwikkelen van vaardigheden om zelf een baan te vinden. Daarnaast bieden we hun toegang tot een geweldig netwerk van invloedrijke vrouwen, waardoor ze hun kansen verder kunnen vergroten. 

Uiteindelijk zie je deze groei niet alleen terug in de vrouwen zelf, maar ook in hun omgeving. Ze inspireren anderen om de oceaan te beschermen. Zo geven ze les op de lokale school, organiseren ze schoonmaakacties op het strand en onder water en geven ze zwemles aan andere vrouwen. 

In het begin wist ik helemaal niet dat veel Indonesische vrouwen niet kunnen zwemmen. Ik was altijd de enige vrouw die samen met de kinderen ging zwemmen en vroeg waarom andere vrouwen dit ook niet deden. Toen ze antwoordden dat ze niet wisten hoe ze moesten zwemmen, besloot ik ook om de vrouwen die op Gili Air wonen te leren zwemmen.” 

Wat is de toekomst voor jou en Coral Catch? 

“Sinds een jaar zitten we op een kantelpunt. In de beginfase deed ik alles zelf, van het opstellen van contracten voor de vrouwen tot het creëren van het merk. Ik heb dag en nacht gewerkt om alles op de juiste koers te krijgen. En nu zijn we eindelijk op een punt gekomen waarin bedrijven naar ons toekomen, in plaats van dat we zelf op zoek moeten gaan naar sponsoring. Dat geeft veel rust. We zijn er zeker nog niet, maar ik hoef er niet meer zo hard aan te trekken als in het begin. 

De stichting stopt alleen niet met groeien, waardoor ik besloot om de doelen van Coral Catch af te stemmen op de doelen van de United Nations, in het specifiek gericht op gender equality en climate change. Zo heb ik als doel om een sterk netwerk op te bouwen van 100 vrouwelijke leiders die de koraalriffen van Indonesië beschermen.” 

Als je alle vrouwen die deze blog lezen advies zou mogen geven, wat zou dat zijn? 

“Iemand zei ooit tegen mij: nobody cares how much you know until they know how much you care. Dat heeft me altijd wel geholpen. Vaak denk ik: mag ik hier wel iets van vinden, want ik heb dit nog nooit gedaan? Eigenlijk maakt het niet uit wat je achtergrond is. Als mensen zien dat je er passie voor hebt, dan kom je al een heel eind. Dus laat je niet terughouden door angst. Als je wacht totdat je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent, dan ga je waarschijnlijk nooit beginnen. Dus neem die stap en kijk wat er dan op je pad komt.” 

Wil je meer weten over Coral Catch en hoe jij een steentje kunt bijdragen aan deze bijzondere stichting? Neem dan een kijkje op de website.