06/26/19
#2 Dromen zijn bedrog
In de categorie 'romantische dromen die iedereen wel een keer heeft nagestreefd' staat 'overal ter wereld kunnen werken' vaak wel in de top 5. Zo ook bij mij. Kantoren hebben me nooit getrokken, ik ben te eigenwijs om voor een baas te werken en bovendien ben ik beter in de avond dan in de ochtend, maar daar is 90% van de banen helaas niet op ingericht. Een leven als freelancer kwam dan ook vrij natuurlijk, en toen reizen mijn hobby werd besloot ik die twee te combineren. Schrijven over reizen, tijdens het reizen, zie mij eens mijn dromen leven joh. Uiteraard poste ik daar voldoende dromerige plaatjes van op Instagram, mijn laptop op kleine houten strandtafeltjes met een ondergaande zon op de achtergrond, of op het tafeltje in een wiebelende trein, maar dan wel een trein die in Sri Lanka dwars door de theeplantages scheurt.
Afgelopen winter kwam het fotogenieke reisschrijfbestaan tot een haast orgastisch hoogtepunt toen ik voor 2,5 maand naar Zuid Oost Azië vloog om daar te werken aan mijn boek. Een boek over, jawel, reizen. Solo reizen om precies te zijn. De reis begon op Bali want dat was makkelijk vliegen, de eerste dagen bracht ik door in een kleine Airbnb in Changgu, en daarmee was de clichébingo compleet. Je moet weten, Bali in het algemeen en Changgu in het bijzonder is zonder twijfel de wereldwijde hoofdstad van alle digital nomads, zoals mensen die op afstand werken zichzelf zijn gaan noemen. Hele volksstammen opvallend overwegend knappe mensen zijn naar deze kustplaats afgezakt om temidden van avocado toast en acai bowls hun werk te doen – en ik zat er middenin.
Schrijven deed ik hoofdzakelijk in een tent genaamd District. Op de begane grond een hip hot en happening café zoals je ze verwacht op Bali, op de eerste verdieping meerdere tafels met bureaustoelen om aan te werken. Voor een paar piek kocht je toegang tot de wifi, meerder ventilatoren zorgden ervoor dat het ook qua temperatuur nog prima uit te houden was, uitzicht op knalgroene rijstvelden hielpen je herinneren op Bali te zijn, en dat je aan het eind van de dag je after work biertje op het strand bij een fenomenale zonsondergang deed maakte het sprookje compleet. Had ik aanvankelijk toch best veel vooroordelen over al die pretletters die naar Bali emigreren om te 'werken', ik begon het met de dag meer te begrijpen. Waarom in een kil koud Nederland blijven als je ook met je laptop onder je arm de zon kunt opzoeken?
Uiteindelijk reisde ik verder via andere eilanden in Indonesië naar Singapore, Maleisië, en de reis eindigde in Thailand. Immer gewapend met mijn MacBook Air, van tafeltje naar tafeltje, de deadline tegemoet reizend. De laatste stop voordat ik terug naar Nederland zou vliegen was Koh Lanta, een eiland in het zuiden van Thailand. Eveneens populair bij Westerlingen, grote groepen Zweden, Denen en Nederlanders kiezen Lanta uit om de koude Noord-Europese winters te ontvluchten. Het was daar, in een klein restaurant aan de oostkunt van het eiland, dat er abrupt een einde kwam aan het romantische ideaal van werken on the road.
Want toen hield, zo'n 24 uur voor de deadline van mijn boek, mijn laptop er opeens mee op. Of eigenlijk, het document waar ik al uren achter elkaar in aan het werken was, spuugde zonder pardon een foutmelding het scherm op en deed he-le-maal niets meer. En dan wil je niets liever dan huilend naar de IT-afdeling rennen in de hoop dat iemand je komt redden, maar wie op een Thais eiland zit kan helemaal nergens heen. Het kostte vele uren zweet, paniek en tranen totdat ik via iemand in Nederland de oplossing vond maar ik kan je wel vertellen dat een weigerende computer in de laatste momenten van een project voor velen wel in de categorie 'afschuwelijke dingen die je niemand toewenst' te schuiven valt.
Maar dáár zie je op Instagram dan gek genoeg weer helemaal niets van.
Afgelopen winter kwam het fotogenieke reisschrijfbestaan tot een haast orgastisch hoogtepunt toen ik voor 2,5 maand naar Zuid Oost Azië vloog om daar te werken aan mijn boek. Een boek over, jawel, reizen. Solo reizen om precies te zijn. De reis begon op Bali want dat was makkelijk vliegen, de eerste dagen bracht ik door in een kleine Airbnb in Changgu, en daarmee was de clichébingo compleet. Je moet weten, Bali in het algemeen en Changgu in het bijzonder is zonder twijfel de wereldwijde hoofdstad van alle digital nomads, zoals mensen die op afstand werken zichzelf zijn gaan noemen. Hele volksstammen opvallend overwegend knappe mensen zijn naar deze kustplaats afgezakt om temidden van avocado toast en acai bowls hun werk te doen – en ik zat er middenin.
Schrijven deed ik hoofdzakelijk in een tent genaamd District. Op de begane grond een hip hot en happening café zoals je ze verwacht op Bali, op de eerste verdieping meerdere tafels met bureaustoelen om aan te werken. Voor een paar piek kocht je toegang tot de wifi, meerder ventilatoren zorgden ervoor dat het ook qua temperatuur nog prima uit te houden was, uitzicht op knalgroene rijstvelden hielpen je herinneren op Bali te zijn, en dat je aan het eind van de dag je after work biertje op het strand bij een fenomenale zonsondergang deed maakte het sprookje compleet. Had ik aanvankelijk toch best veel vooroordelen over al die pretletters die naar Bali emigreren om te 'werken', ik begon het met de dag meer te begrijpen. Waarom in een kil koud Nederland blijven als je ook met je laptop onder je arm de zon kunt opzoeken?
Uiteindelijk reisde ik verder via andere eilanden in Indonesië naar Singapore, Maleisië, en de reis eindigde in Thailand. Immer gewapend met mijn MacBook Air, van tafeltje naar tafeltje, de deadline tegemoet reizend. De laatste stop voordat ik terug naar Nederland zou vliegen was Koh Lanta, een eiland in het zuiden van Thailand. Eveneens populair bij Westerlingen, grote groepen Zweden, Denen en Nederlanders kiezen Lanta uit om de koude Noord-Europese winters te ontvluchten. Het was daar, in een klein restaurant aan de oostkunt van het eiland, dat er abrupt een einde kwam aan het romantische ideaal van werken on the road.
Want toen hield, zo'n 24 uur voor de deadline van mijn boek, mijn laptop er opeens mee op. Of eigenlijk, het document waar ik al uren achter elkaar in aan het werken was, spuugde zonder pardon een foutmelding het scherm op en deed he-le-maal niets meer. En dan wil je niets liever dan huilend naar de IT-afdeling rennen in de hoop dat iemand je komt redden, maar wie op een Thais eiland zit kan helemaal nergens heen. Het kostte vele uren zweet, paniek en tranen totdat ik via iemand in Nederland de oplossing vond maar ik kan je wel vertellen dat een weigerende computer in de laatste momenten van een project voor velen wel in de categorie 'afschuwelijke dingen die je niemand toewenst' te schuiven valt.
Maar dáár zie je op Instagram dan gek genoeg weer helemaal niets van.
